مبحث دوم: تقسیم سود و زیان
قانون گذار، در مورد شرکت تضامنی، پیش بینی نکرده است که مدیران تحت چه شرایطی و در چه زمانی باید بیلان شرکت را تهیه و تنظیم کنند و آیا بیلان باید به تأیید شرکا برسد یا خیر. آنچه مسلم است این است که شرکتنامه یا اساسنامه می تواند متضمن قواعد دقیق راجع به این مسائل باشد. در صورت عدم وجود قیدی در این باره، در هر مورد، به حسابهای مدیر باید سال به سال رسیدگی شده، مورد توافق کلیه شرکا باشد تا معتبر تلقی شود.
در صورتی که شرکت، در سال مالی گذشته سود برده باشد، شرکا در مورد نحوه تقسیم آن توافق خواهند کرد. قانون گذار به شرکا تکلیف نکرده است که ذخیره ای از سود کنار بگذارند؛ زیرا کنار گذاشتن ذخیره در شرکتهای سرمایه به دلیل آن است که درصورت ورود زیان آتی به شرکت بتوان از آن برای پرداخت دیون شرکت استفاده کرد، اما در در مورد شرکت تضامنی که شرکا در آن تا دینار آخر دارایی خود مسئول پرداخت دیون شرکت هستند، نیاز به چنین تمهیدی نیست. مع ذلک، اگر تمامی شرکا توافق کنند، کنار گذاشتن ذخیره کاملاً مجاز خواهد بود.
سود شرکت علی الاصول به نسبت سهم الشرکه شرکا تقسیم می شود، مگر آنکه شرکتنامه یا اساسنامه ترتیب دیگری مقرر کرده باشد(ماده 119ق.ت). البته باید توجه داشت که تقسیم به ترتیب دیگر نمی تواند به گونه ای باشد که یکی از شرکا هیچ سودی نبرد، زیرا در چنین حالتی شرکت باطل خواهد بود.
در حقوق ایران فرض پرداخت دیون شرکت، در صورت زیان، آن هم متوسط شرکا و در زمان حیات شرکت ـ یعنی تا قبل از انحلال آن ـ وجود ندارد. بنابراین، پرداخت زیان های شرکت در زمان حیات، یا به وسیله ذخیره هایی که شرکت کنار گذاشته است، انجام خواهد شد یا با اخذ وام و قرض از اشخاص ثالث(یا از خود شرکا). شرکا در صورتی پرداخت زیان شرکت محکوم می شوند که شرکت منحل شده باشد؛ لذا بحث راجع به مشارکت شرکا در پرداخت زیان های شرکت را در مبحث راجع به انحلال شرکت بررسی می کنیم که موضوع بخش چهارم این فصل است.

 جهت کسب اطلاعات بیشتر با شماره 77516567-021 و 09128069819 تماس حاصل فرمایید و یا به شماره 500011008069819 پیامک ارسال فرمایید